۱۳۹۱ تیر ۳۱, شنبه

خاطره دوازدهم / ***لیلا خاپور فعال حقوق کودک و زنان خاطره اش را برای ما ارسال کرده است, تیر ۱۳۹۱



هنوز هم از مردان می ترسم. از هر نگاه مردانه ای می گریزم

حجابم را نمی خواستم - هنوز هم از مردان می ترسم. از هر نگاه مردانه ای می گریزم. دو خاطره از حجابم در سالهای ۱۳۷۰ و ۱۳۷۵ دارم که هنوزم یادآوریش باعث می شه آرامشم را از دست بدهم.

در سال ۷۰، ساعت ۲ بعدازظهر با آقایی که همسرم می باشد در یکی از خیابانهای پاسداران قرار داشتم. طبق معمول من زود به قرار رسیدم. حجابم هم نقص نداشت. همین طور که خیابان را بالا و پایین می رفتم تا او برسد، یک پیکان سفید از جلوم رد شد. چند ثانیه بعد دیدم باز از جلوم رد شد. فهمیدم در حال دور زدن است. روسریم را جلو کشیدم تا مشکل حجاب نداشته باشم. برای چندمین بار که از جلوم رد شد، ۱۰۰ متر جلوتر سمت چپ خیابان یک طرفه پارک کرد.

آقایی از توی ماشین پیاده شد. آن مرد قدی کوتاه، کمی چاق و ریشو بود. با نگاهی اعتراض آمیز به طرف من در حال حرکت بود و چیزی می گفت. به چند قدمی من که رسید، گفت بیا برو سوار ماشین شو. من بر خلاف او شروع به حرکت کردم که ناگهان همسرم را روبروم دیدم. به طرف ماشینش دویدم، تا در ماشین را باز کردم، نگاهم به آن مرد افتاد که در حال برگشت به ماشینش بود. هیچوقت با آرامش در خیابانهای ایران قرم نزدم.

سال ۷۵ بود با همسرم به منجیل رفته بودیم. اونجا با دوستان حرف از بگیر و ببند کمیته بود. من افتخار می کردم که شوهر کردم و به خاطر حجاب کمیته نرفتم. همه ی کسانی که اونجا بودند دست کم یک بار طعم شیرین کمیته را چشیده بودند. بعد از دو روز از سفر برگشتیم.

به خانه ی پدری زنگ زدم که حالشون را بپرسم. پدرم گفت: شنبه باید بریم دادسرا. پرسیدم چرا؟ گفت: پنج شنبه رفته بودم آگاهی که شماره ی ماشین را اعلام کنم بابت تغییراتی که داده ایم. افسر مربوطه پرسیده: غیر از شما کی از ماشین استفاده می کنه؟ من هم گفتم دخترم. گفته دو تا شکایت منکراتی دارید. پرسیدم چیه؟ می گه سال ۷۳ خانمی با آرایش غلیظ و پای لاک زده در خیابان ونک دیده شده است. دومین شکایت همان مامور در سال ۷۴ در میدان صادقیه خانمی را در این ماشین دیده که بدون روسری بوده.

به این دو دلیل و این دوشکایت روزی که به دادسرا یی در شرق تهران مراجعه کردم یک مصاحبه ی مختصری ازم شد و بعد نتیجه این شد که من را به شهید قدوسی حواله کردند. فردای آن روز من را دستبند زده به همراه پدر و مادرم سوار مینی بوس مخصوصی می کردند وبه دادگاه شهید قدوسی در خیابان تخت طاووس بردند. روز اول از صبح تا پایان وقت اداری در یک اتاق 12 متری من و مادرم به همراه ۴۰ زن دیگه در هوای گرم بدون کولر ایستاده زندانی بودیم.

دختران فراری، زن بدحجاب، کارگر سکس و نمونه های دیگری از مجرمین جمع بودیم تا نوبت دادگاهمون بشه. به هر کی جرمم را می گفتم، بهم می گفت شلاق رو شاخشه. از بغل مادرم تکون نمی خوردم. دهانم خشک بود. اشکم سرازیر بود. جرمهای هم دیگر را می پرسیدیم. حکم هم صادر می کردیم. روز اول به پایان رسید ولی نوبت دادگاه من نشد.
گفتند فردا دوباره همون مراحلی که امروز طی کردید را باید انجام دهید. دیگه اون اتاق را نمی تونستم تحمل کنم.

روز دوم حدود ظهر من را برای دادرسی صدا زدند. سربازی من را تحویل گرفت. در همان طبقه در راهرو ایستادیم. بعد در یکی از اتاقها باز شد سرباز من را تحویل داد. در آن اتاق سه نفر پشت میزهایی نشسته بودند که هر سه هم قاضی بودند. من جلوی اولین قاضی نشستم. در آن زمان نمی دونستم چه اتفاقی داره می افته.

قاضی پوشه هایی را باز کرد. کاغذهای درونش را ورق زد و جرمهایم را برام خواند. بعد پرسید سوالی داری؟ گفتم: من چقدر می تونم شخص مهمی باشم که یک مامور دوبار آن هم در سالهای مختلف و مکانهای مختلف دیده باشه شای کسی بامن دشمنی کرده. آخه چطور می تونه لاک پای من را در حالت رانندگی دیده باشه؟
قاضی محترم جواب داد ما به مامور خودمون اعتماد داریم. تو خفه شو و دهنت را ببند و بعد برگه ی حکم صادر شده را جلویم گذاشت و گفت امضا کن...

--------------
منبع: صفحه برابری زن=مرد / ایمیل ما:
page.barabari@gmail.com

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر